سلام دوستان این یک شعر بسیار زیبا از شیخ بهایی توصیه میکنم به ادامه ی مطلب برید و کامل بخونیدش.

تاکی به تمنای وصال تو یگانه                                  اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟                        ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

به سراغ من اگر می آیید،

 پشت هیچستانم .

پشت هیچستان جایی است.

 پشت هیچستان رگ های هوا ،

پر قاصد ها ییست که خبر می آرند،

از گل واشده ی دورترین بوته ی خاک .

روی شنها هم نقشهای سم اسبان سواران ظریفی است

که صبح،به سر تپه ی معراج شقایق رفتم

پشت هیچستان ، چتر خواهش باز است:

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،

زنگ باران به صدا می آید.

آدم اینجا تنهاست

                  و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت  جاریست .

به سراغ من اگر می آیید،

                نرم و آهسته بیایید

                 مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

                                                       (سهراب سپهری)

نمیدونم این شعر واسه کیه اما بنظر شعر زیباییه. من که پیشنهاد میدم تا اخرش رو بخونید ضرر نمیکنید

زندگـــی زیبـاســـت چشمـی بـاز کـن
گردشـــی در کوچــه باغ راز کن
هر که عشقش در تماشا نقش بست
عینک بد‌بینی خود را شکسـت
من مـیـــان جســـم‌ها جــان دیـــده‌ام
درد را افکنـــده درمـان دیـــده‌ام
دیــــده‌ام بــر شـــاخه‌ها احـســـاسـ‌ـها
می‌تپــد دل در شمیــــم یاسها

...از صبوري خسته ام

...از فريادهايي كه در گلويم خفه ماند

از اشك هايي كه با خنده نمایان شد...

و از حرف هايي كه زنده به گور گشت در گورستان دلم

آسان نیست در پس خنده های مصنوعی گریه های دلت را

...در پشت هزاران دروغ پنهان کنی

این روزها معنی را از زندگی حذف کرده ام...

برایم فرق نمی کند روزهایم را چگونه قربانی کنم...

هیچ کس با من نیست

مانده ام تا به چه اندیشه کنم

مانده ام در قفس تنهایی

در قفس می خوانم

چه غریبانه شبی است

شب تنهایی من

دردهای من 

جامه نیستند

تا ز تن در آورم 

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته ی سخن درآورم

نعره نیستند

تا ز نای جان بر آورم 

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

دردهای من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نامهایشان

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان

درد می کند 

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های ساده ی سرودنم

درد می کند 

انحنای روح من

شانه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است 

دردهای پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت دردهاست

دردهای آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است 

دست سرنوشت

خون درد را 

با گلم سرشته است 

پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟

درد

رنگ و بوی غنچه ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست

درد، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟

گاهي دلم ميخواهد 

خرماايي بخورم 

و..... 

فاتحه اي بخوانم

براي خودم

شاديشش ارزاني انهايي 

كه رفتنم را..!

لحظه شماري مي كردند

منبع: http://hamsafar.loxblog.com/cat/25/0/کمی%20تامل.htm

سلام این مطلب را توی وبلاگ یکی از دوستانم که لینکشون هم با عنوان همسفر میتونید گوشه ی صفحه ببینید خواندم.مطلب زیبا و تاثیر گذاری بود و من را به فکر عمیق فرو برد  کم لطفی بود اگر اینجا عنوانش نمیکردم. خواهش میکنم شما هم تا اخر بخونیدش اگر دوست داشتید نظرتو رو هم در ادامش بذارید.

من چادرمیپوشم،و ازشم لذت میبرم،تازشم باهرقدمی ک با این حجابم برمیدارم ثواب جهادو برام مینویسن...

اگر چ ک درسته ما درون را بنگریمو حال را ...نی برون را بنگریمو قال را،ولی اینم درسته ک از کوزه همان برون تراود ک دراوست....مگه نه؟؟؟!!!

البته ک باطن خیلی مهمتره ولی ظاهرو باطن آدم هرکدوم ی بال برای پرواز  ب سمت خداست،شاید بشه با دوبال ناقص پرواز کرد اما طبیعتا با ی بال نمیشه هیچ جوری پرید....

گذشته ازاین حرفا واقن من نمیدونم چرا بعضی از این آقایونم اصن ب فکر پوشش ناموسشون نیستن!!!!!!

اگه توهم ب این حرف ک "دله آدم مهمه ن ظاهرش"معتقدی حتما حتما ادامه مطلبو بخونو نظرتو بهم بگو..